ÖLEN BİR ADAMIN AĞZINDAN - BEN BUGÜN ÖLDÜM

ÖLEN BİR ADAMIN AĞZINDAN - BEN BUGÜN ÖLDÜM

Ben bugün öldüm. Evet. Bugün ölümümün yıldönümü. Kulağa tuhaf geliyor ama öyle. Geçen sene O GÜN çok karlı değildi. Hava da o kadar soğuk değildi. Yani tamamen
sıradan bir gündü. Kimin aklına gelebilirdi ki benim öleceğim. En azından ben böyle bir şey beklemiyordum. Aslında bekliyordum tabi ki ama O GÜN değil. Başka bir zamanda... Yarın filan... Olmadı... Artık bol bol vaktim var...
Ahhhh... Bugün hayatta olsaydım... Neler değişirdi ki... Bilmem. Belki çocuklarla sokağa çıkıp kar topu oynardım...Hastalanırız diye korkmadan... Veya kardan adam
yapardık... Ellerimiz üşüyecek diye düşünmeden... Ehhh... Ne fark eder ki... Bilseydim onlarla olurdum... Akşamları, "Beni rahat bırakın. Gazete okumak istiyorum" diye onlara
kızmazdım. Gazeteyi bırakırdım (nasıl olsa hep aynı şeyleri yazarlar). Onlara bir masal okurdum... Bilseydim... Ahhhh...
Hava da ne kadar güzel... Vaktim de var... Değişik bir şey yapmak isteğim de... Ama geç... Bilseydim... Eşimle daha çok vakit geçirirdim... Sarılırdım... Laf olsun diye değil, ta kalbimin en derin köşesinden gözlerinin içine bakarak "Seni çok seviyorum"
derdim... Duysun diye, hissetsin diye... Anlasın diye laf olmadığını...
Annemi babamı arardım... Onlara da benim için ne kadar değerli insanlar olduklarını söylerdim... Bütün boş tartışmalar için affetmelerini dilerdim. Kötü bir evlat
değildim. Ama gene de onları kırdığım olmuştur muhakkak. "Onlardan çok daha iyi her şeyi biliriz",- böyle düşünmeyen var mı dünyada.
Aaaa... Bu dünyada dedim. Alışkanlık... SİZİN dünyanızda demek istemiştim. Bizde her şey farklı. Nasıl mı? Anlatmayayım... Nasıl olsa bir gün öğreneceksiniz.
Ahhhh... Ahhhh... Arkadaşlarım... Ahbaplarım... Ne kadar da çabuk unuttunuz beni... Sadece bir sene geçti. Kocaman bir sene... Bakalım bugün kimler arayacak hayat arkadaşımı. Çocuklarımı.. Hatırlayacaklar mı bugün öldüğümü... Veya çok meşguller ve başka arkadaşlarla buluşuyorlar...
Hayattan, sağdan-soldan dedikodu yapıyorlar.. Kim evlendi, kim ayrıldı. Kim kaset çıkardı... Dolar kaç para oldu... Kim kime borç verdi ve kim kime veremedi... Ahbapların
konuşacak bir şeyleri her zaman vardır. Öyle değil mi? Ehhh. Ehhh.
Kar ne kadar da beyazmış... Ben hayattayken o kadar beyaz değildi. Veya beyazdı da ben fark etmiyordum – boş işlerin arkasında koşmaktan... Kara bakacak zamanım yoktu. Sizin gibi yani...
Bir de dostum vardı... Dostum dostum... Tek dostum vardı. Sadece BİR tane. Umarım sizin dostlarınız daha fazladır. Kocaman hayat boyunca sadece BİR tane dostum oldu. Aslında gerçekten Dost muydu onu da bilemem. Belki sadece ben böyle düşünüyordum. Belki onun için dostluğumuz sadece diğer arkadaşlarıyla olduğu gibi vakit geçirmeydi. Bunu artık öğrenemem. Onun için değerli olup olmadığımı vaktinde söyleyemedi. Belki düşünüyordu, yarın söylerim diye... Veya başka bir gün... Bugün değil... Bilemem bunu... Bi-le-mem...
Ama ben öldüğümde onun haberi olmadı. Cenazeme de gelmedi. Gelemezdi zaten... Çünkü haberi yoktu. Evet! Dostumu aramadılar! İş yerimi, boş ahbapları, yakın ve uzak akrabaları aramaktan... Her arayışta ağlaya ağlaya "Bizimle değil artık" demekten unuttular... Onlara kızmıyorum... Üzüntüden ben de böyle yapabilirdim. İnsanız... Yani insansınız... Canım Dostum da beni her gün aramazdı (onun da
işleri var canım)... Böylece bir hafta geç öğrenmiş oldu... Mezarıma geldi... Çiçek getirdi... "Özür dilerim" dedi...
Ağladı... "Keşke arasaymışım" dedi... O gün çok yoğunmuş ve aramak aklındaydı ama vakit bulamamış... Dedi... Bende ona kızmadığımı söyledim... Ama duymadı... Duyamazdı zaten... Böylece o mezarıma bakıyor beni hatırlıyordu ben de onu... Belliydi bizim birlikte geçirdiğimiz güzel anlar aklına geliyordu... Benim de... Ama konuşamıyorduk... Söylemek istediklerimizi söyleyemiyorduk... Ehhh... Ehhh...
Dostlar... Canlarım... CANLI İNSANLARIM... Bugün hayatta olsaydım... Veya en azından o gün öleceğimi bilseydim... Maalesef... Çocuklarım... Kalbimin parçacıkları benim... Yavaş da olsa alışmaya başladılar bensizliğe. Hayat devam ediyor... Böyle olmalı zaten.
Eşim... Hayat arkadaşım... Senin de hayatın devam ediyor. Bensiz de olsa. Kabul etmek istemiyordun. Beni hatırlatan her şeyi dağıttın, kaldırdın, attın... Peki ya kalbin... Onu da atabildin mi? Ben nasıl olsa orada bir köşede saklandım kaldım... Doğum günümde veya evlilik yıldönümünde beni oradan çıkarıp ağlıyorsun... Ağlama sevgilim... Ben hep yanındayım... Hep seninleyim...
Dostum, Dostum... Sen de suçlama kendini O GÜN aramadın diye... Boş ver... En iyisi yeni bir dostluk kurmaya çalış... Bizimki gibi dürüst olsun... Bizimki gibi yakın olsun... Ve değerli olsun... Ama hangi gün neler getireceğini hiçbir zaman bilemeyeceğini de unutma... Ben bugün öldüm... Canım annem-babam, eşim-çocuklarım, dostum... Sizin için bunlar... Benim için üzülmeyin... Ben iyiyim... Çok iyiyim... Bir gün gene ulaşacağız... Ne zaman - bilemem. Siz de bilemezsiniz. Ama BİR GÜN mutlaka... Ben hazırım. Ya siz?.. Vaktim olsaydı da yapsaydım dememek için?.. Hazır mısınız?.. Akşam çocuklarınıza bir masal okudunuz mu? Kar topu oynadınız mı? Yarın kar olmayabilir... Veya siz olmayabilirsiniz... Eşinize sarıldınız mı? Gözlerin taaa dibine bakıp onu ne kadar sevdiğinizi söylediniz mi? Yarın bunu yapabilecek misiniz? Ya Dostunuzu aradınız mı? Ona ne kadar değerli olduğunu söylediniz mi? Veya çok meşgulseniz de yarın aramayı düşünüyorsunuz? Yarınınız olacak mı? BEN BİLEMEDİM... YA SİZ?...